WESTVOORNE – Leo Gelderland van Partij Westvoorne: “Bijna fifty-fifty. Zo schatten D66 en VVD de verhoudingen in als het gaat om voor- en tegenstanders van strandhuisjes op het Rockanjese badstrand. De helft van de mensen voor en de helft van de mensen tegen. Een ieder die ook maar op afstand de discussie in het afgelopen jaar gevolgd heeft, weet dat het anders zit. Maar er zijn dus volksvertegenwoordigers die het durven beweren.
Dan ben je òf het contact met de burgers totaal kwijt, of je zegt maar wat, om iets goed te praten. En het lijkt toch vooral op dat laatste. Wie werkelijk dacht dat de strandhuisjes definitief van de baan waren, komt bedrogen uit. Coalitiepartijen en de wethouder zetten in de raadsvergadering van 10 januari, bij de afsluiting van de discussie nota bene, de deur naar een vervolg van dit heilloze project op een ruime kier.
Wethouder Klok werd behoorlijk in het nauw gebracht door zijn eigen uitspraken over wàt hij wist, en op welk moment, van het mogelijke bestaan van servituten op het badstrand. De wethouder had aantoonbaar niet de waarheid verteld tijdens het BING-onderzoek.
U weet nog wel, de wethouder had op de informatieavond wat hakkelend gereageerd, omdat hij compleet verrast en overdonderd werd door de vraag over de servituten, daar had hij nog niet bij stilgestaan. Tegenover de BING-onderzoekers zei hij later, dat het mogelijke bestaan van servituten op het badstrand eerder in het traject niet ter sprake was geweest. Echter, er lag gisteravond een beantwoording van het college op een zienswijze over het desbetreffende (ontwerp) bestemmingsplan op tafel, waarin hij uitgebreid inging op een vraag over mogelijke servituten. Het onderwerp was dus wel degelijk eerder ter sprake geweest en de wethouder was op de hoogte van het mogelijke bestaan van servituten op die plek.
De wethouder kreeg van de oppositie ruimschoots de gelegenheid terug te komen op zijn onjuiste verklaring, maar kwam niet verder dan gedraai en vage woorden. Met al dat ontwijken en draaien, moest er wel een motie van wantrouwen op tafel komen. Een wethouder die de raad verkeerd informeert, de waarheid niet zegt, en daarin blijft volharden, in zo’n wethouder moet het vertrouwen worden opgezegd.
Toen besloot de burgemeester ook maar wat te zeggen om iets goed te praten.
Er volgde een heel verhaal. Aan de naakte feiten werd ineens een interpretatie gehangen, waaruit zou blijken, dat het allemaal best in elkaar paste: als je het nou zó las en zó interpreteerde, dan kon het best dat de wethouder de ene keer dit en de andere keer dat beweerde, zonder een loopje met de werkelijkheid te nemen. En dat BING intussen zelf had bevestigd, bij de neus te zijn genomen, dat hadden we toch niet vastgesteld in de raad? Dus dat telde niet.
Wilde er nog iemand reageren op de motie van wantrouwen? Nee hoor, iedereen hield zijn kaken stijf op elkaar. Wat viel er ook te zeggen, de feiten logen niet.
De cijfers ook niet.Toen de rook was opgetrokken bleek de motie met 8 tegen 7 stemmen verworpen te zijn. Inderdaad, bijna fifty-fifty.”