HELLEVOETSLUIS – ‘Leeftijd’ is te zien op 6 november in Theater Twee Hondjes. Het toneelstuk dat Haye van der Heijden zes jaar geleden schreef voor Josine van Dalsum en haar zoon Aram beleeft in een nieuw jasje een schitterende comeback. Het stuk met pittige dialogen en scherpe oneliners schuwt nog steeds de grote thema’s liefde, dood en loslaten niet, maar wordt door z’n eigentijdse aanpak losgezongen van de zwaarte die dit met zich mee zou kunnen brengen.
Dit is voor een groot deel te danken aan de verfrissende keuzes van regisseuse Loulou Rhemrev. Zij liet de krachtige, droge stijl van Van der Heijden intact, maar paste de enscenering en de muzikale omlijsting zo aan, dat het totaal zowel heftig en hilarisch is als ontroerend en om over na te denken.
Iemand die gaat sterven te laten spelen door een actrice met kanker (Josine van Dalsum †2009) had natuurlijk een ongelooflijke zeggingskracht, maar het stuk heeft een eigen bestaansrecht. De nieuwe aanpak van Rhemrev bewijst dit.
De moeder wordt nu gespeeld door Julia Henneman, die in 2010 al eerder met deze rol succes had in de Stadsschouwburg Haarlem. Henneman speelde vanaf 1985 bij de expressionistische theatergroep Baal en was 11 jaar verbonden aan het jeugd-theatergezelschap Huis aan de Amstel. De zoon wordt vertolkt door Thomas Terstal, die ook in 2010 deze rol voor zijn rekening nam. Terstal speelde eerder in Het Dagboek van Anne Frank, Opname van het werkteater.
Henneman en Terstal zijn perfect op elkaar ingespeeld en geven elkaar krachtig tegenspel in dialogen waar de vonken vanaf spatten. De spanning tussen de moeder en de zoon worden door haar naderende dood als in een snelkookpan nog verder onder druk gezet. Het wordt tijd om kleur te bekennen en dingen uit te spreken die anders onder de oppervlakte blijven liggen. Voor veel mensen heel herkenbaar. Ook grote vragen als: ben ik uit liefde geboren en hoe laat je los, passeren de revue. De liedjes die door het stuk verweven zitten zorgen voor een grappig, parodiërend effect, maar raken je ook diep. Een voorbeeld daarvan is ‘In je eigen handen ligt je leven’ van Lennaert Nijgh, één van de muzikale keuzes.
Het resultaat is een stuk dat ontroert en laat lachen, dat je naar de keel kan grijpen en kan laten schateren. En juist door al die emoties aan te spreken is het resultaat zo pakkend en bijzonder.